گفتم كنايتي و مكرر نمي كنم

امروز هم يكي از كنسرت هاي شهرام ناظري را گوش ميدادم....... رسيد به آنجا كه

مي صوفي افكن كجا مي فروشند
كه در تابم از دست زهد ريايي
زكوي مغان رخ مگردان كانجا
فروشند مفتاح مشكل گشايي

گفتم : .......................... يادم نمي آيد چه گفتم

آخر يك شب تنگ آمدم

در طواف شمع مي گفت اين سخن پروانه اي
سوختم زين آشنايان اي خوشا بيگانه اي
بلبل از شوق گل و پروانه از سوداي شمع
هر يكي سوزد به نوعي در غم جانانه اي

بعد همين جوري خوند تا اينجا كه ميگه

هر گز نمي شود ز سر خود خبر مرا، خبر مرا، خبر مرا

بعد گفتم: دمت گرم و سر خوش باد