بگو تو باقي را

هوای رفتن کرده بودم. بهانه ای را در جستجو بودم که وقت ديدار دير شده بود
من که از نجوای مرغکان در چمن و کوکوی فاختگان در سخن ندای محبوب می شنيدم، به ناگاه به دمی قرارم را ز کف دادم . آواز در آمد ز دوردست ملکوت که تمام است سهم تو از بازی کودکانهء دنيا ... پس رخت بر کن و بيا
آواز دوست رسيد و مرا اندکی مهلت بود ...بر صحنه شدم ... قدم به خلوت دلدادگی نهادم، سه تار دل به دست و زخمه، زخمهء دوست ... او می برد مرا بدانجا که به پای خويش راهم نبود ... پس آشنا شدم به بويش، که بيگانه هم نبود ... به ديار جان رفتم ، به همان جا که اين نغمات زمينی گوييا شبنمی بود به پيش آن دريای عشق ... نغمه شدم سر تا به پا بر لبان دوست و مرا می نواخت او، چنان که مادر طفلش را
ديگر زمانی نبود برای بازگشت که درون خلوت شه راه فکرتم بسته بود ... ديگر هيچ نبود جز او و من، عاشقانه دنيا را به لحظه ای حضور او فروختم

اينجا سرمستم ، شيدايم ... آنجا ناله کم کنيد ، بشنويد مرا ... در زير و بم هر نغمه ام هوای دوست را ببوييد ... بوی آشنايی می دهد، بوی حضور حضرت جانان

http://shoorided.persianblog.com/1385_6_shoorided_archive.html