جلوه هايي از يك زندگي تمام نشده

امروز مي­خواهم كمي از باورهاي خود بنويسم. هيچ توضيحي براي اين كار ندارم. اما براي اينكه باري ديگر آرمان­هاي خود را مرور كنم، اين كار را مي­كنم. سقراط مي­گويد: زندگی تا در ترازوی خرد سنجيده نشود، ارزش زيستن ندارد. نمي خواهم بگويم زندگي من مثل زندگي سقراط است يا نيست. زندگي هركسي مثل زندگي خود اوست. هر كسي مسئول تصميم گيري در مورد زندگي خود، اداره كردن آن و لذت بردن از آن است. امروز و در اولين گام اين اعترافات، از احساسات و دوستي ها، آغاز مي كنم

من انسان تنهايي هستم. در تصميم گيري­هاي خود، خيلي چيزها از خيلي­ها مي پرسم. از خيلي ها، خيلي چيزها ياد گرفته ام. در تصميم گيري هاي خود، به هيچ كس حق دخالت دادن نمي دهم. من از مشغله ي كاري داشتن بسيار لذت مي برم. از مفيد بودن لذت مي برم و تنفر دارم از سربار بودن. در روابط دوستانه ي خود بسيار سخاوت مندانه رفتار مي كنم. حتي در روابط دوستانه نيز از سربار بودن منزجرم. در اين گونه شرايطي، هرچند ناگوار، دوستي خاتمه يافته خواهد بود. بسياري از دوستانم همسالان من نيستند. دوستان من عمدتا يا از من بزرگترند، يا كوچكتر. دوستان اگر چيزي براي عرضه كردن به يكديگر نداشته باشند، بهتر است رابطه را به صورتي مسالمت آميز قطع كنند. دوستي رابطه اي دوطرفه است و احساس كالايي گران بها. در بازار احساس و عاطفه كه هر كس مطاع دل خود را عرضه مي كند هيچ كس حق گران فروشي يا چانه زدن ندارد. وقتي مشتري و فروشنده، به انجام معامله اي رضايت دادند، اين معامله بايد در باشكوه ترين حالت خود به انجام برسد

من تو را دوست دارم چون تو آن انسان با شكوهي هستي كه من دوست دارم با او باشم، توهر چه بزرگ تر و با عظمت تر باشي، من با شكوه ترم. من حق ندارم تو را كوچك كنم تا خود را اندكي بزرگ تر جلوه دهم

انسان ها در برابر يكديگر مسئولند. انسان ها، موظف هستند وظايفي كه برآنهاست را به بهترين شكل ممكن انجام دهند. هيچ بهانه اي براي فروگذاري در انجام وظايفي كه بر عهده ي نقش توست، در هيچ جايگاهي پذيرفته شده نيست