به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

تصمیم گرفتم برگی از دفتر خاطرات را برای همیشه بکنم. گفتم شاید بهتر باشد یک کپی از آن را در وبلاگ بذارم. تا چه در نظر افتد

وقتي او تمام کرد، من شروع کردم. وقتي او تمام شد، من آغاز شدم... و چه سخت است. تنها متولد شدن، مثل تنها زندگي کردن است.مثل تنها مردن

داني که چيست دولت؟ ديدار يار ديدن
در کوي او گدايي بر خسروي گزيدناز جان طمع بريدن آسان بود وليکن
از دوستان جاني مشکل بود بريدن
خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ
و آنجا به نيکنامي پيراهني دريدنگه چون نسيم با گل راز نهفته گفتن
گه سرّ عشقبازي از بلبلان شنيدن
بوسيدن لب يار اول زدست مگذار
کآخر ملول گردي از دست و لب گزيدن
فرصت شمار صحبت کز اين دو راه منزل
چون بگذريم، ديگر نتوان بهم رسيدن
گويي برفت حافظ از ياد شاه منصور
يا رب بيادش آور درويش پروريدن

صداي زيباي تو را افسوس که فقط گاه نيوشيدن مي توان به خاطر داشت. ديروز نميدانم چه شد. نتوانستم نگاهت کنم. فقط نگاهي و تو گويي کمتر از تنها چيزي بود که نصيب شد.صداي تو را نمي توان به خاطر سپرد... صداي تو امروز پشت تلفن به همان زيبايي بود که ديروز در جايي که اولين بار با هم قرار گذاشتيم... از اين به بعد به آنجا مي گويم جايي که سري پيش نشستيم يا کم کم ... آنقدر زيبا که امروز هم صدايت ,که تا انتهاي اين تموز آتشين تنها يادگارت مي توانست باشد، را از کف دادم و هيچ از آن را نتوانستم به خاطر بسپرم
فکر کردن به تو توامان با سردردي غريب و عرقي سرد است. ديشب تا 3 يا 4 خوابم نبرد. هوشنگي هم سردرد گرفته بود. او آسپريني زد اما من بيدار ماندم
گفتي که تا انتهاي تابستان نمي آيي اما "گفته بودي که بيايم چو بجان آيي تو..."، "من بجان آمدم اينک تو چرا مي نايي..". نمي توانم اما دوست دارم بپذيرم که اين هم نازي نيلوفرانه بوده است. اما اگر هم بيايي ترا چگونه توانم ديدن که مرا از آمدنت خبري نخواهد بود

آن سفر کرده که
خوش بگذرد
14/تير/1385
نشان داغ دل ماست لاله اي که شکفت
به سوگواري زلف تو اين بنفشه دميد