داغ ماتم هاست بر جانم بسي

ديگر دلتنگ نخواهم زيست
بهار را نمي توان با خواب زمستاني به انتظار نشست
بايد برف ها را پارو كرد تا غنچه ها گاه سر بر كشيدن از خاك از پا نيفتند

من بهارم تو زمین من زمینم تو درخت من درختم تو بهار

باز شوق يوسفم دامن گرفت
پير ما را بوي پيراهن گرفت
اي دريغا نازك آراي تنش
بوي خون مي آيد از پيراهنش
اي برادرها خبر چون مي بريد
اين سفر آن گرگ يوسف را دريد
يوسف من از چه شد پراهنت
بر چه خاكي ريخت خون روشنت
بر زمين سرد خون گرم تو
ريخت آن گرگ و نبودش شرم تو
تا نپنداري ز حالت غافلم
گريه مي جوشد شب و روز از دلم
داغ ماتم هاست بر جانم بسي
در دلم پيوسته ميگريد كسي