از گلستان ما ببر ورقي

بشكر آنكه شكفتي بكام بخت ايدل

نسيم وصل زمرغ سحر دريغ مدار

حريف عشق تو بودم چو ماه نو بودي

كنون كه ماه تمامي نظر دريغ مدار

حافظ

ما مانده‌ايم و کمي مرگ که قطره‌چکاني هر روزه نصيب‌مان مي‌شود. آخر برادرم، عمران! ارزش داشت زندگي که به‌خاطر آن بميري؟ همه اندوهناک‌اند بقالي‌ها که خريداري از کف‌شان رفته است روزنامه‌ها، کهنه‌فروشي‌ها، شاعران که شغل دوم‌شان تجارت رنج است، و قاتلان که مفت و مسلم نمونه‌ي سربه‌راهي را از دست داده‌اند. آخر چه‌وقت غمناک کردن اين مردم مهربان بود؟! اما نه، تو بايد مي‌مردي ببين چه منزلتي پيدا کرده شعر! راديوهاي وطن نيز شعرهاي تو را مي‌خوانند و روي شيشه‌هاي مغازه‌ها عکست را نصب کرده‌اند . تو هميشه سودآور بودي عمران هميشه‌ کارهاي ثمربخشي مي‌کردي. و مي‌گويم حالا که راه و رسم مردم خود را مي‌داني خوب است گاه‌گاه برخيزي و دوباره فاتحه‌اي... که شعر ديگر بچه‌ها را هم بخوانند راديوهاي وطن ارزش آدم مرده را مي‌دانند. چه کار بجايي کردي ماه‌ها بود بغضي توي گلوي‌مان گير کرده بود و بهانه‌ي خوبي در کف نبود تنها تو بودي با مرگ مختصرت که راضي‌مان مي‌کردي و تو تنها بودي که حق‌به‌جانب و نيمرخ مي‌توانستيم در صفحه‌ي روزنامه‌اي به‌خاطر او بگرييم، ديگر دوستان که مي‌داني خرده‌حسابي داشتيم... آه عمران عزيزم! ببين همه‌جا طنزها ستايش شعرهاي توست تو کلاه گشادي بر سر و خم بر ابرو که زير کلاهت پيدا نبود. تو بايد مي‌مردي نه به‌خاطر خود به‌خاطر ما که چنين مرگت زندگي را خنده‌آورتر کرده است. اما مي‌ترسم عمران مي‌ترسم که همين کارهايت نيز شوخي بوده باشد و سپس شرمنده‌ي اين شعرها، آه‌ها، پوسترها... مي‌ترسم ناگهان ته سالن پيدا شوي و بيايي بالا و ببينيم آري همه‌مان مرده‌ايم همه‌مان مرده‌ايم و چنان به کار روزمره‌ي خود مشغوليم که از صف محشر بازمانده‌ايم. نه، عمران! اين روزگار درخور آدمي نيست درخور آدمي نيست که بگوييم جاي تو خالي

شاعر : نمي دانم